Νίκος Ζαχαριάδης, Τα χρόνια της νιότης (1903- 1932)

Σύντομα κυκλοφορεί ένα καινούργιο βιβλίο που θα σας καταπλήξει !!!!

     Θέλησα να κάνω ένα διαφορετικό βιβλίο. Κάτι σαν ταινία σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Κατά την διάρκεια της μελέτης των νεανικών χρόνων του Ν. Ζαχαριάδη παρακολουθώντας τον ίδιο, την δράση του, καθώς και τους  άλλους πρωταγωνιστές  των γεγονότων που εμπλέκονται στην κοινωνική και κομματική του ζωή, αφού  συγκέντρωσα και έβαλα  σε μία σειρά τις πληροφορίες που ήθελα,  ένοιωσα σαν να παρακολουθούσα ταινία.  ΄Ηταν  ακριβώς αυτό που ήθελα να πετύχω  για μένα και τον αναγνώστη. Ένα διαφορετικό βιβλίο. Ένα βιβλίο με κίνηση, δράση, ανατροπές, διαλόγους, με εικόνες καθημερινότητας όπως ακριβώς συμβαίνει και στην ζωή. Τα πρόσωπα είναι  υπαρκτά .Ο Νίκος Ζαχαριάδης ή Κόλιας Κούτβης, η Στέλλα Κοσμίδου, ο Σταυρίδης, ο Χατζηαναστασίου, ο άνθρωπος της ασφάλειας, που παρακολουθούσε τον Ζαχαριάδη  για χρόνια από τα πρώτα του βήματα στην Ελλάδα χωρίς αυτός να γνωρίζει την αληθινή του ταυτότητα, ο Πουλιόπουλος, ο Μάξιμος και τόσοι άλλοι είναι χαρακτήρες ζωντανοί  με αισθήματα, αδυναμίες, φόβους, ανασφάλειες   αλλά και με έντονο  πάθος, παρά τους κινδύνους και τους διωγμούς που δέχονταν, να δημιουργήσουν ένα κοινωνικό γίγνεσθαι στα μέτρα της δικής τους καρδιάς χωρίς να παραβλέπουμε   και το γεγονός ότι  κάποιοι από αυτούς  εκτελούσαν συνειδητά  ή ασυνείδητα απλά εντολές προώθησης ξένων συμφερόντων.  Κινούνται και δρουν μέσα σε νεοσύστατα εργατικά συνδικάτα, σ τα λιμάνια της Κωνσταντινούπολης και της Οδησσού, πηγαινοέρχονται στη Ρωσία, επισκέπτονται συνωμοτικά την Ελλάδα, με σκηνικό τη Δικτατορία του Πάγκαλου, μεταμφιέζονται για να μην  αναγνωρίζονται, συσκέπτονται,  μάχονται  και   μηχανορραφούν. Η Μ. Ιδέα, το Μακεδονικό, η Κ. Διεθνής , η Σοβιετική Επανάσταση διαμορφώνουν  τον χαρακτήρα τους, τη στάση τους απέναντι στη ζωή και το κόμμα, προσπαθώντας να ελέγξουν τις εξελίξεις της κοινωνίας με τις  προσωπικές τους παρεμβάσεις.   Κάποιοι εκδιώκονται  ή αναρριχώνται στην κομματική ιεραρχία, άλλοι εγκαταλείπουν και κάποιοι αλλάζουν ακόμη και κομματικά στρατόπεδα. Ο καιρός περνάει και  κάποιοι, ανάμεσα σ’ αυτούς και ο Ν. Ζαχαριάδης, επανέρχονται πίσω στα γεγονότα και με καινούργια κριτική διάθεση  καταγράφουν την  ιστορική  πραγματικότητα της εποχής   η οποία παραδίδεται   συνειδητά ή όχι στον εκάστοτε σύγχρονο αναγνώστη  προς αποδοχή, δικαίωση ή και απόρριψη. Θα μπορούσαμε να  δούμε αυτή την πράξη  και σαν μια μορφή εξομολόγησης κινούμενης από την ανάγκη της κάθαρσης.

                 Το απρόσμενο και η έκπληξη από τις πιο αντιφατικές μαρτυρίες   για  τα ίδια γεγονότα καθώς και η  πολυμέρεια γνώσης και  πληροφόρησης θα δικαιώσουν τον αναγνώστη-ερευνητή-μελετητή  για την επιλογή να διαβάσει αυτό το βιβλίο.